Die Protestantse Hervormers (Luther, Calvyn, Zwingli, Tyndale, asook ander Hervormers) het monumentale deurbrake bewerkstellig in die herstel van kern-Bybelse waarhede. Dit het veral gegaan oor Christologie (die persoon en werk van Christus) en Soteriologie (die verlossing/saligheid), wat saamgevat word in die Vyf Solas, naamlik: Sola Scriptura (die Skrif alleen), Sola Fide (geloof alleen), Sola Gratia (genade alleen), Solus Christus (Christus alleen), en Soli Deo Gloria (en aan God alleen die eer). Die Reformasie se teologiese hervorming was egter onvoltooid, sodat verskeie ernstige Rooms-Katolieke doktrinale dwalings bly voortbestaan en vandag steeds die moderne Kerk beïnvloed.

Kernargumente vir ‘n Onvolledige Reformasie:

1. Gebrek aan Konsekwentheid: Hulle het egter hul letterlike grammatikaal-historiese uitlegmetode selektief toegepas en dit nie ten volle op alle gebiede van die Skrif toegepas nie, veral nie op eskatologie (die studie van die eindtye) en ekklesiologie (die leer van die kerk) nie. Hulle het eerder die Augustynse Amillennialistiese raamwerk en die allegoriese uitleg behou wat sedert die 4de eeu dominant was. Hulle het dus foutiewelik en dikwels ‘n allegoriese of ‘vergeestelikende’ interpretasie behou in gebiede soos eskatologie (eindtye) en Ou-Testamentiese profesieë wat op Israel betrekking het. Die onvolledige breuk met die allegoriese uitleg het veroorsaak dat hulle siening oor God se Koninkryk en toekomstige profesie versluier is deur vergeesteliking en simboliek, en nie ooreengestem het met ‘n streng letterlike, opeenvolgende openbaring van eindtydgebeurtenisse nie.