Vraag: Baie dankie vir die werk wat jy doen. Ek worstel egter met een probleem, dissipelskap . Ek sukkel om gemoedsrus in Christus te vind, omrede dit soms vir my voel asof ek nie die Here altyd volkome as dissipel navolg en alles doen wat Hy my beveel om te doen nie. Ek het die evangelie geglo maar as ek soms na al my foute kyk dan is ek nie so seker dat ek gered is nie. Het jy enige raad vir my.
Antwoord: Wat ‘n goeie en eerlike vraag. Dit is ‘n worsteling wat baie Christene deel, so jy is beslis nie alleen nie. Die feit dat jy hierdie vrae vra, wys juis hoe ernstig jy jou geloof opneem, en dit is ‘n goeie ding. Dit is egter nooit ‘n goeie ding om in God se beloftes te twyfel nie. Jou probleem lê daarin dat jy nie die nodige onderskeid tussen redding (fase een van jou verlossing, naamlik wedergeboorte) en dissipelskap (fase twee van jou verlossing, naamlik heiligmaking) tref nie. Wedergeboorte en dissipelskap is albei noodsaaklike dele van die Christelike lewe, maar hulle funksioneer verskillend en het unieke doelstellings, vereistes en resultate. Onthou altyd dat jy nooit genade met werke/verdienste kan “balanseer” sonder om genade self te ondermyn nie. In hierdie studie sal ek wedergeboorte met dissipelskap vergelyk, asook die doel, vereistes en resultaat/uitkoms van elkeen uitlig. Dit sal jou help om nie die vereistes vir wedergeboorte met dissipelskap te verwar en dit te vermeng nie. Solank as wat jy nie hierdie onderskeid handhaaf nie sal jy onsekerheid met jou verlossing ondervind. Boonop sal jy in die strik van werkheiligheid (wettisisme) trap, wat niks anders as ‘n vorm van Moderne-Fariseïsme is nie. Indien jy dit nie alreeds gedoen het nie raai jou aan om asseblief eerstens die artikel “Die Drie Fases van Verlossing” sorgvuldig deur te lees.
Kategorie se argiewe: Heiligmaking
Die Brief aan die Gemeente in Laodicéa: Open.3:14 – 22
‘n Vers-vir-vers kommentaar van die Brief aan die Gemeente in Laodicéa: Openbaring 3:14 – 22
Agtergrond Konteks:
Laodicéa, sowat sestig kilometer suidoos van Filadelfia, was ‘n groot en welvarende stad in Klein-Asië en was een van die sewe gemeentes waaraan die Here briewe gerig het. Die stad was ‘n trekpleister vir welgestelde afgetredenes en het om hierdie rede ‘n prominente banksentrum geword. Die stad se materiële rykdom is verder deur ‘n mediese sentrum wat in oogsalf gespesialiseer het, asook ‘n florerende wolbedryf, wat vir sy glansende swart kledingstukke beroemd was, aangevul. Omrede die gemeente van Laodicéa in die midde van hierdie welgestelde stad gewoon het, het die gelowiges daar ook ryk en welvarend geword. Ongelukkig het hierdie gelowiges toegelaat dat hul rykdom hul effektiwiteit vir Christus (dissipelskap) negatief benadeel, en hulle het hierdie stand van sake nie eers agtergekom nie. Hul uiterlike welvaart het veroorsaak dat hulle geen benul van hul innerlike geestelike armoede gehad het nie. Daarom rig die Regter van die kerke ‘n skerp vermaning aan hierdie gemeente, met die doel om hulle tot bekering te lei, tesame met ‘n uitnodiging om weereens die deur vir intieme gemeenskap met Hom oop te maak.
Daar is dinge wat belangriker as die lewe self is
In die gejaagdheid van die lewe besef ons nie altyd dat daar dinge is wat belangriker as die lewe self is nie. Almal van ons het ‘n inherente begeerte om selfbehoud. In baie gevalle is hierdie drang so sterk dat mens soms vergeet dat daar dinge is wat belangriker as die lewe self is. Vir Paulus was sy roeping belangriker as die lewe self en daarom het hy die volgende stelling gemaak, naamlik:
Hand.20:22 “En kyk, ek gaan nou gebind deur die Gees na Jerusalem; en watter dinge my daar sal oorkom, weet ek nie, 23 behalwe dat die Heilige Gees in elke stad kragtig getuig en sê dat boeie en verdrukkinge my wag. 24 Maar ek bekommer my glad nie en ek ag ook my lewe vir myself nie dierbaar nie, sodat ek met blydskap my loopbaan kan volbring en die bediening wat ek van die Here Jesus ontvang het, om kragtig te getuig vir die evangelie van die genade van God. 25 En nou weet ek dat julle almal onder wie ek rondgegaan en die koninkryk van God verkondig het, my aangesig nie meer sal sien nie.”
1Joh.5:16 Die sonde wat tot die dood lei
Vraag: Hi Vic. Kan jy my asb sê watter sonde verwys Johannes na wat tot die dood lei.
1Joh. 5:16 “As iemand sy broer ‘n sonde sien doen wat nie tot die dood lei nie, moet hy bid, en God sal aan hom, ja, aan hulle wat sonde doen wat nie tot die dood lei nie, die lewe gee. Daar is ‘n sonde wat tot die dood lei – ek sê nie dat hy daaroor moet bid nie.”
Antwoord: Uitstekende vraag. Baie mense neem verkeerdelik aan dat die stelling “sonde wat tot die dood lei “die tweede dood of ewige verderf beteken.” Hulle vergeet egter een van die kardinale reëls vir korrekte skrifuitleg, naamlik konteks, konteks en weereens konteks. Ek sal die leser van hierdie artikel ten sterkste aanraai om eers die artikel “Sewe verskillende vorms van dood in die Bybel” sorgvuldig deur te lees.” Johannes praat hier met mense wat alreeds wedergebore is en broeders in die geloof is. Hierdie mense besit dus die gawe van die ewige lewe as ewige besitting en kan nie verlore gaan nie.
Joh 5:24 “Voorwaar, voorwaar Ek sê vir julle, wie my woord hoor en Hom glo wat My gestuur het, het die ewige lewe(as huidige besitting) en kom nie in die oordeel nie, maar het oorgegaan uit die dood in die lewe.
Joh 10:28 En Ek gee hulle die ewige lewe, en hulle sal nooit verlore gaan tot in ewigheid nie,sal hulle uit my hand ruk nie. 10:29 My vader wat hulle aan My gegee het, is groter as almal; en niemand kan hulle uit die hand van my Vader ruk nie.”
Sewe Skrif gebaseerde motiewe om goeie werke te verrig
God verwag van alle gelowiges om mekaar lief te hê en goeie werke te verrig.
Joh.15:17 “Dit gebied Ek julle, dat julle mekaar moet liefhê.”
Die skrifte beveel ons ook om goed te doen en dat ons nie moet moeg word om goed te doen nie.
Gal.6:9 “En laat ons nie moeg word om goed te doen nie, want op die regte tyd sal ons maai as ons nie verslap nie. 10 Laat ons dan, terwyl ons geleentheid het, aan almal goed doen, maar die meeste aan die huisgenote van die geloof.”
Goeie werke is nie opsioneel nie en word van ons verag.
Ef.2:10 Want ons is sy maaksel, geskape in Christus Jesus tot goeie werke wat God voorberei het, sodat ons daarin kan wandel.
Maar soos wat ons in die artikels “Die Sondenatuur, ‘n skriftuurlike perspektief”, asook “Die sonde van lieg vir die Heilige Gees” gemerk het, word goeie werke wat met verkeerde motiewe gedoen word in baie gevalle sondige dade wat deur God verwerp word. Boonop het ons gemerk dat goeie dade wat as grondslag die gelowige se sondenatuur het geen ewigheidswaarde besit en ook geen genadeloon sal verdien nie. Maar wat behoort ons te motiveer om as Christene die Here te dien en in gehoorsaamheid te wandel? Met die skryf van hierdie artikel sal ek sewe motiverings redes hier weergee wat by God aanvaarbaar is en waarvoor Hy die gelowige sal beloon.
Die Sondenatuur, ‘n skriftuurlike perspektief
Baie gelowiges begryp nie mooi die konsep van die mens se sondenatuur nie, en die feit dat die sondenatuur ook in baie gevalle die motiverende agent agter die doen van “goeie werke” is. God sal nie goeie werke waarvan die ou sonde natuur die bron van is met genadeloon beloon nie. Dit sal eerder tydens die Regterstoel Oordeel van Christus as hout, hooi en stoppels verbrand word. (1Kor.3:10-15) Slegs goeie werke wat op grond van God se genade, deur geloof, in en deur die krag van die Heilige Gees verrig is sal genadeloon verdien. Soos wat ons in die artikel “Die sonde van lieg vir die Heilige Gees” gemerk het, is nie alle werke wat as “goeie werke” voorkom noodwendig by God aanvaarbaar nie. Inteendeel, baie van hierdie “goeie werke” het in werklikheid die sondenatuur van die mens as bron, wat beteken dat God daardie goeie werk sal verwerp.
Die sondenatuur verwys na die gevalle aard (ook bekend as die Adamiese aard) van die mens wat Adam tydens die sondeval bekom het, en wat hy deur voortplanting aan al sy nasate oorgedra het. (die Here Jesus Christus is die enigste uitsondering omrede Josef nie Sy vader was nie) Ons almal word dus met ‘n sondenatuur gebore en hierdie sondenatuur sal in ons teenwoordig wees solank as wat ons nog in hierdie gevalle liggame teenwoordig is. Eers na afloop van fase drie van ons verlossing, naamlik die verheerliking (eerste opstanding), sal ons ontslae van die sondenatuur wees. Terme soos die “oue mens” (Ef.4:22), “die sonde” (Rom.7:7) en “die vlees” (Rom.8:3-4; Gal.5:16) word in die skrifte aangewend om die konsep van die mens se sondenatuur te beskryf. Die sondenatuur is dus ‘n integrale deel van elke mens op aarde. (met slegs een uitsondering, naamlik die Here Jesus Christus.)
Lees meer Die Sondenatuur, ‘n skriftuurlike perspektief
Die gesindheidsonde van Vrees en bekommernis
Bekommernis is ‘n gesindheidsonde en kan as ‘n vorm van selfkastyding bestempel word. Bekommernis is ‘n gesindheidsonde in die sin dat die oorsprong daarvan in ons verstand, naamlik die nie-stoflike faset van die mens, of te wel die hart, te vinde is. In hierdie opsig is bekommernis die oorsaak van vrees in ‘n persoon se hart wat daartoe aanleiding kan gee dat ‘n persoon oor byna enigiets in die lewe angstig kan voel. In hierdie opsig kan ongeoorloofde vrees/bekommernis as ‘n vorm van selfkastyding bestempel word. Die gesindheidsonde van bekommernis, wanneer nie volgens skriftuurlike beginsels aangespreek word nie, het verontrustende gedagtes tot gevolg wat weer tot ‘n onstuimige gemoedstoestand aanleiding sal gee. Die gevolg hiervan is dat die persoon ‘n toestand van rusteloosheid en selfs agitasie sal ervaar wat weer ongemak, ‘n voorgevoel van doem, pynlike onsekerheid en selfs geestelike versteuring kan veroorsaak. Enige persoon wie se hart deur bekommernis gevul is verwag altyd net die slegste uitkomste, ervaar ‘n gevoel van gevaar, rampspoed of selfs die dood. In kort hulle ervaar ‘n soort van hel op aarde.
Lees meer Die gesindheidsonde van Vrees en bekommernis
Die onderskeid tussen blote godsdiensbeoefening en Wedergeboorte
Soos wat ek die eposse lees wat ek ontvang wil dit nog steeds voorkom dat baie mense nie die verskil tussen aanvanklike verlossing, naamlik wedergeboorte (fase een van ons verlossing) en ware godsdiensbeoefening wat deel van die heiligmaking proses, naamlik, fase twee van ons verlossing, onderskei nie. Dit gee daartoe aanleiding dat baie mense nog steeds glo dat hulle werke (godsdiensbeoefening) nog steeds ‘n aandeel in hulle verlossing het. Indien ons die skrifte sorgvuldig bestudeer, dan merk ons dat godsdiensoefening nie noodwendig verlossing beteken nie. ‘n Persoon kan godsdienstig wees en nog steeds nie die ewige lewe besit nie. Hierdie stelling geld ook vir die oorgroot meerderheid van die belydende christendom. Indien ‘n persoon nie alreeds die ewige lewe besit nie dan is daardie persoon se godsdiensbeoefening waardeloos en die persoon sal nog steeds hel toe gaan. (die leser word weereens ten sterkste aangeraai om die artikel “ Die Drie Fases van Verlossing” te lees asook die illustrasie “Die Drie fases van verlossing” sorgvuldig te bestudeer.)
Hoe om vrede in ‘n onseker wêreld te vind
Indien ons na die nuus kyk om sekerheid/vrede in die lewe te bekom dan maak ons ‘n ernstige fout. Die skrifte voorspel nie ‘n wêreld wat toenemend beter raak nie, maar eerder ‘n wêreld wat toenemend erger sal raak en wat eers tydens die Here Jesus Christus se wederkoms weer beter sal raak. (Die leser word aangeraai om die reeks artikels genaamd “Die Dispensasies” sorgvuldig te bestudeer. Indien ons eerlik is dan sal ons moet erken dat internasionale spanning besig is om vinnig toe te neem. Ons land se ekonomiese vooruitsigte lyk ook nie baie belowend nie. Baie mense is bekommerd oor hulle gesondheid juis omrede ons almal daarvan bewus is dat siekte enigeen van ons op enige tydstip kan oorval. Baie mense (soos byvoorbeeld myself) is van chroniese medikasie afhanklik waarsonder hulle nie kan klaarkom nie. Indien God verkies om nie hierdie mense op ‘n bonatuurlike wyse te genees nie, het hulle geen ander keuse as om op chroniese medikasie te bly tot en met die wegraping of dood hulle daarvan verlos nie. Indien die wegraping nie in ons lewe plaasvind nie is dit ‘n gegewe feit dat ons almal tot sterwe sal kom, ‘n feit waarmee elkeen van ons moet saamleef. Maar selfs in tye soos hierdie kan alle gelowiges vrede in alle omstandighede vind.
Humanisme vs Heiligmaking vanuit ‘n skriftuurlike oogpunt
Humanisme is ‘n filosofiese sisteem wat glo dat die mensdom, sonder enige inset van God, die probleme wat ons in die lewe/wêreld ondervind kan oplos. Sekulêre humanisme is dus ‘n strewe om deur suiwer menslike krag persoonlike perfeksionisme te bewerkstellig en verwerp en ignoreer so God en Sy soewereine beheer oor die verloop van die mensdom se geskiedenis.
Die humanis verwerp die konsep van Bybelse geloof as ‘n dwase sprong in die onbekende in, en in hierdie opsig reken hulle dat die onbekende alles is wat buite die raamwerk van menslike redenasie en empirisme val. Hulle verwerp die feit dat Bybelse geloof op historiese feite gebaseer is, en daarom word suiwer menslike deliberasies en rasionalisering die grondslag van hulle mensgesentreerde sisteem van wysheid. Vir die humanis is daar geen werklike wysheid buite die beperkte menslike raamwerk van sy eie insig nie, en in hierdie opsig trek hulle moedswillig ‘n mantel van blindheid oor hulle verstand juis omrede hulle God (wie alleenlik alwetend en alomteenwoordig is en wat die Skepper van alle dinge is) en Sy woord verwerp.