Alle gelowiges, sonder uitsondering, worstel nog steeds na wedergeboorte met hulle ou sonde natuur, asook hulle geneigdheid om sonde te pleeg. Al te bewus van hulle verlede tekortkominge, voel dit vir baie gelowiges dat daar ‘n skeidsmuur tussen hulle en God bestaan, wat daartoe aanleiding gee dat hulle heeltemal onwaardig voel om God met vrymoedigheid te nader. Alle gelowiges ondervind die een of ander tyd hierdie gevoel, en baie voel selfs dat hulle heeltemal van God vervreemd geraak het. Die dwaalleerstellings van Heerskappy Verlossing en werkheiligheid, wat niks anders as wettisisme is nie, het grotendeels tot hierdie stand van sake bygedra. Indien die skrifte binne die regte dispensasionele konteks korrek vertolk word, word dit duidelik dat die teenoorgestelde egter die waarheid is. Die skrifte verklaar onomwonde, dat a.g.v. die Here Jesus Christus se voltooide werk aan die kruis, alle gelowiges sonder uitsondering, en met al hulle imperfeksies ter eniger tyd vrye toegang tot hulle hemelse Vader het. Die probleem is nie dat God Sy rug op ons draai wanneer ons struikel nie, maar eerder dat ons gewoonlik dan die rug op Hom draai, en net soos Adam en Eva van Hom wegvlug in ‘n poging om ons skaamte/onwaardigheid weg te steek. Hierdie gevoel van onwaardigheid word dan ‘n skeidsmuur wat veroorsaak dat ons vervreemd van God voel.
